âEen kind?! Nee joh, dan kan ik 9 maanden niet meer surfen!â Dit was mijn antwoord wanneer Tom voorzichtig vroeg of we niet aan een gezin konden beginnen. Ik leefde voor surfen en creatie. Kinderen vond ik leuk, maar dan wel de kinderen van anderen, zodat ik ze kon achterlaten bij de ouders als er ook maar iets van een golf voorspelt werd. Moeders hadden in mijn beleving geen eigen bedrijven, gingen niet naar hun atelier en hadden nooit tijd om te surfen en mijn leven draaide juist om creĂ«ren, beetje werken, zoveel mogelijk surfen en surf-feestjes af met mijn busje. Tja, en toen werd ik dus zwanger.
Ik bleek uitgerekend te zijn tijdens de eerste lockdown in hoogtij Corona. Geen surf meer, geen surfmarktjes en feestjes meer, maar bolle buiken op de bank. Gelukkig gaf de zwangerschap me de meest fijne zen-hormonen en voelde ik me merkwaardig gelukkig ondanks het gebrek aan mijn vitamine zee. Terwijl mijn buik groeide werden de ponchoâs die ik ontwierp steeds kleiner. Dit was niet zozeer een emotioneel keuze maar voornamelijk een praktische, want mijn bolle buik kwam gewoonweg niet meer over de snijtafel heen.
Na de bevalling, precies op Koningsdag, was hij daar, ons kleine minimens genaamd Cosmo. Hij bleek één bonk blij in een bolle baby verpakking. Toch, de tranen van geluk, huilde ik pas na 6 weken tijdens mijn eerste keer weer terug op mijn surfplank. Wat voelde ik me een bofbips eerste klas; én ik had een supergrappig kind waar ik enorm blij van werd én ik kon ook nog surfen!! Het leven was perfect⊠tijdens het zwangerschapsverlof.
Zwangerschapsverlof was in die tijd drie maandenâŠdrie gelukzalige maanden van slapen, eten, knuffelen, kindje laten boeren en in mijn geval surfen!! Maar na die drie maanden moest ik weer aan het werk. Werken vind ik leuk, mits ik slaap. En dankzij die kleine kontkruimel sliep ik bijna niet. We hadden nog steeds veel lol, Cosmo was een gezellige baby, maar naast werken en deze gezellige niet slapende baby was er nul energie over voor wat dan ook, laat staan surfen of naar mijn atelier. Het viel me op dat ik steeds vaker het woord âstraksâ ging gebruiken; âStraksâ als Cosmo beter slaapt of âstraksâ als ik meer tijd heb, ga ik weer ponchoâs maken. Straks bleek later en later te worden. Nu drieĂ«nhalf jaar later is de voorraad ponchoâs zo goed als verkocht.
Ressies en surfen was voorheen mijn leven en mijn passie. Nu is daar een andere passie bij gekomen, een klein mannetje dat me elke dag laat lachen, dat elke morgen op een of andere manier in mijn bed ligt als ik wakker word en zijn armpjes om me heen slaat, een mannetje dat net als ik dol is op het strand en de golven, dat zich verstopt in de Ikea achter de gordijnen en dan volhoudt stil te zijn terwijl zijn ouders na elke verstreken minuut wanhopiger zijn naam roepen, een mannetje dat al vanaf zijn 2,5 jaar de oren van je kop kletst en urenlang over zijn eigen fantasie wereld Toelieland kan praten. Dit mannetje zorgt er nu voor, dat als ik moet kiezen tussen een rommelige surfsessie of samen met hem over dezelfde rommelige golven heen springen, ik kies voor het laatste.
Ik had altijd de angst dat het moederschap je je dromen en passies doet vergeten. Dit blijkt toch niet helemaal juist, ze passen zich aan. Je leeft intenser en je moet keuzes maken, maar de essentie blijft. Soms raakte ik gefrustreerd en dacht ik te stoppen met Ressies, maar ik kon het nooit over mijn hart verkrijgen de shop te sluiten. In plaatst van ponchoâs ben ik kinderkleding gaan naaien. Dit kon makkelijker thuis in de middaguurtjes als Cosmo sliep. De wollen dekens die ik gebruikte voor de wanten werden giletjes, knuffels en slofjes. De stoffen die over waren van de tassen werden babybroekjes en jasjes. Naarmate we meer slapen, komt er meer energie en worden de projecten groter. Nog een half jaar en die kleine gaat naar school en dan wil ik een doorstart maken met Ressies. Niet de Ressies van vier jaar terug, maar in een nieuwe vorm. De essentie van Ressies blijft, het eerlijk, schoon en lokaal produceren van onze producten door middel van het upcyclen van restmaterialen. Ressies blijft Honest clean en bovenal happy!!
Liefs, Carlijn
  
  
PS. Ondanks dat de frequentie afgenomen is, ben ik het surfen zeker niet vergeten. Het bewijs; deze tekst is geschreven op de parkeerplaats van Bernies na een ijskoude doch supercleane sessie in de Noordzee.
