“ Jij zou verzekeringen moeten gaan verkopen!”
Dat zei een meneer tegen me dit weekend, nadat hij een strandstoel van me had gekocht. Hij vond mij een goede verkoper. Dat verbaasde mij enorm.
Ik heb ooit een baantje als verkoper van kranten abonnementen gehad, maar dat koste me meer geld dan dat het me opleverde. Het lukte me niet om iemand een abonnement aan te smeren.. want eigenlijk vind ik het maar zonde van het papier. Toch lukt het me wel een wandelaar, die toevallig bij mijn kraam langs loopt onderweg naar een eetafspraak, een enorme strandstoel te verkopen.
Mijn idee is dat dit me wel lukt, omdat ik geloof in wat we doen, ik hoop dat we het goed doen en als ik denk aan wie deze stoel heeft gemaakt, voel ik een berg trots en liefde.
Dit klinkt heel zelfverzekerd, maar stiekem voel ik me best vaak een soort Don Quichot. De verwarde edelman die gehuld in een verroest harnas met papieren helm de wereld en zijn geliefde prinses zou redden van onrecht, onrechtvaardigheid en windmolens. De helft van de tijd word ook ik geregeerd door de waan van de dag en heb geen idee of ik het goed doe en mezelf niet voor de gek hou. Maar mijn geloof, hoop en liefde (“en een hoop koppigheid” volgens Tom) zorgen ervoor dat ik voorwaarts zal gaan en blijf strijden voor wat ik geloof. Een wereld waarin alles en iedereen nut heeft en mensen die daarin geloven aan het diner gaan met hun eigen meegebrachte strandstoel!
